De zwangere verloskundige

Afgelopen jaar ben ik zwanger geweest en bevallen van een mooie zoon. De meest gestelde vraag tijdens mijn werk was ‘hoe is het om zelf zwanger te zijn als je verloskundige bent en heeft het iets veranderd in je werk?’. Natuurlijk kan ik dit alleen vanuit mijn eigen perspectief beantwoorden. Het zal voor elke verloskundige een andere ervaring zijn, want wij zijn net als elke andere vrouw een uniek persoon met eigen ervaringen.

Voor mij verliep de zwangerschap zonder grote problemen. Ik vond het fijn om zwanger te zijn en kon daarnaast mijn werk goed vol blijven houden. De meest voorkomende (kleine) zwangerschapskwalen heb ik wel ervaren. Zoals misselijkheid in het begin, maagzuur naarmate de zwangerschap vorderde en harde buiken naar het einde toe. Ik kan mij goed voorstellen als je niet weet of iets ernstig is of niet, je hier angstig van kan worden. Je wil tenslotte het beste voor je kindje en bijvoorbeeld harde buiken voelen kan dan best spannend zijn. Bij deze klachten hielp het voor mij erg dat ik zelf de kennis had over tot hoeverre dit normale klachten zijn en of ik mij er dus zorgen over moest maken of niet. Mijn eigen verloskundige bellen voor advies was voor mij dus niet nodig, maar wel heb ik regelmatig even gegoogeld voor tips bijvoorbeeld. Op het internet valt zo ontzettend veel te lezen, daar kan je echt in verdwalen als je informatie zoekt, en ook lang niet alles klopt wat er online staat. Ben je dus zwanger en maak je je ergens zorgen om, bel dan gerust met je verloskundige want vaak stelt dat het meest gerust.

Tijdens een bevalling is er naast de pijn van de weeën die je moet doorstaan ook de mentale uitdaging om je volledig over te geven aan het proces. Hierbij merkte ik dat mijn kennis als verloskundige mij wel een beetje in de weg zat. Ik bleef erg alert en nadenken over hoever ik in de bevalling was, wat er nog allemaal moest gaan gebeuren en vooral ook nadenken over wat ik zelf kon doen om de weeën toe te laten nemen zodat de bevalling hopelijk sneller zou gaan. Het loslaten vond ik dus wel lastig tijdens de bevalling. Aan de andere kant vond ik het ook wel weer fijn, ik ben niet bang geweest omdat ik wist wat er gebeurde en ik wist precies wat mijn keuzes waren op verschillende momenten.

En dan ben je opeens moeder! Een overweldigend gevoel, waar je nooit echt op voorbereid bent, ook niet als je als honderden keren bij dat moment bent geweest als verloskundige. Een gevoel van opluchting dat de bevalling erop zit, trots dat ik het gedaan heb en verbazing over het kindje wat zojuist bij mij op de borst gelegd is. Wat een bijzonder om dit nu zelf mee te maken. De kraamweek vond ik overweldigend. Je wordt echt geleefd, van voeding naar voeding en tussendoor zelf proberen te douchen, eten en slapen. Dit heb ik al vaak als verloskundige gezien en verhalen van jullie over gehoord, maar het zelf ervaren vond ik wel een toevoeging om dit toch beter te begrijpen. Ook hierbij merkte ik dat kennis hebben over het normale verloop van een kraamweek mij hielp om rustig te blijven.

Dan de vraag of ik veranderd ben als verloskundige nu ik dit zelf heb meegemaakt? Ik denk het niet. Een mooi voorbeeld vind ik altijd dat een hartchirurg ook niet zelf een open-hart operatie moet hebben gehad om zijn werk goed te kunnen doen. Dat is hetzelfde als verloskundige, je hoeft niet zelf moeder te zijn om je werk goed te kunnen doen. Ik heb nog dezelfde kennis en vaardigheden als hiervoor. Ik denk wel dat ik nu soms beter begrijp wat zwangeren of moeders aan mij vertellen, bijvoorbeeld dat je letterlijk zelf datgene voelt wat iemand omschrijft. En als ik bij een bevalling ben zal ik vast een stuk emotioneler zijn als eerst, en lekker met jullie meehuilen van geluk als er weer zo’n mooi pasgeboren babytje geboren is